Waar ik gisteren nog een halve zenuwinzinking had tijdens het concert van Sigur Rós in Keulen, was vandaag een heerlijke dag vol goede muziek en leuke onverwachte ontmoetingen.
Na een hele korte nacht stapte ik in de Flixbus naar Brussel, voor een dagje cityhoppen en het concert van Liima en Grizzly Bear. Even een dagje anoniem rondhobbelen, precies wat ik nodig had. Ik was ultiem vroeg bij de venue (want tja, wat moet je anders?) waar ik aan de praat raakte met een in Wenen wonende Spanjaard die zo mogelijk net zo groot fan is van Grizzly Bear als ik. We bleken meer bands gemeen te hebben, en dat is altijd een goed uitgangspunt voor een avond kletsen. (niet tijdens het concert, uiteraard)
Omdat ik zo vroeg was en al een buddy had gemaakt, kwam ik met m'n snufferd pal vooraan in het midden. Super chill! Even een sanitaire stop, beentjes strekken, en toen was het alweer tijd voor Liima. Deze Deens/ Finse band bestaat voor driekwart uit leden van Efterklang (liefde!) en maakt heerlijk dansbare muziek. Ik zag ze ooit eens op Haldern Pop, maar vanwege een blessure kon ik toen niet voluit dansen. Nou, dat heb ik nu goedgemaakt. ;) Ik word altijd zo blij van deze muzikanten, en ze hebben er zelf ook altijd zo veel zin in. Altijd mooi om te zien, beter dan van die chagrijnige types op het podium. Tijdens het concert had ik nog oogcontact met de zanger en de dorky bassist, oehlala... :P
En dan Grizzly Bear! Het was alweer veel te lang geleden dat ik ze live zag, en nu ze eindelijk een nieuw album hebben staan ze weer volop op mijn muzikale radar. En wat een nieuw album... Ik was na drie luisterbeurten al helemaal om, Painted Ruins is wederom een kneiter van een album! Alle albums van Grizzly Bear zijn van een hoog niveau, dus maakt het het wachten iets minder erg.
Wat voor mij Grizzly Bear zo speciaal maakt is het feit dat ieder bandlid extreem getalenteerd is, meerdere instrumenten beheerst en ook nog eens een prachtige stem heeft. Iedereen voegt wat toe aan het geheel, wat vaak subtiel gelaagd is en niet per se meteen alles prijsgeeft. Ik geef zelf de voorkeur aan Ed Droste's (hoge) stem, het lijkt echt alsof het zingen hem totaal geen moeite kost. Maar ik snap ook goed dat anderen voor Daniel Rossen's vocals gaan, die zijn ook echt hemels.
Eigenlijk heb ik het hele optreden met een glimlach gestaan, met soms een flinke dosis kippenvel en een traan. De setlist is om door een ringetje te halen, van ieder album wel wat - zelf Shift en On a Neck, On a Spit passeren de revue. En bij het bloedmooie Foreground kreeg ik het ijs-koud, om van de afsluiter Sun in Your Eyes nog maar te zwijgen...
By the look on your face
The burden's on your back
And the sun in your eyes
Geen opmerkingen:
Een reactie posten