Eén van de must-sees van deze editie is Shara Nova (voorheen Worden). Deze klassiek geschoolde zangeres (en gitarist, en songwriter) stond al vaker op Cross Linx met haar band My Brightest Diamond en deze editie heeft ze het best druk. Aan het begin van de avond is zij deel van het Unremembered project, een betoverende liedcyclus met bespiegelingen over herinneringen, onschuld en de grootstheid van de natuur. Naast Shara Nova verzorgen ook DM Stith en Padma Newsome de vocalen en het is een prachtig geheel.
Na afloop moesten we snel naar de grote zaal, waar Efterklang & the Happy Hopeless Orchestra op het punt stonden te beginnen. Ik heb Efterklang al zo'n 5 keer gezien en ik word er altijd enorm blij van - de bandleden hebben een heel bijzondere uitstraling en zijn zichtbaar dankbaar voor het feit dat ze voor jou liedjes mogen spelen. Van te voren was ik echter een beetje skeptisch over dit project, omdat ik het nieuwe album (project is een beter woord) Leaves niet heel goed thuis kan luisteren. Dit is namelijk opera-achtig, en het werkte enorm op mijn zenuwen. Maar vanavond was dit niet het geval, en vanaf het begin ging ik mee in de wonderde wereld van de Denen. The Happy Hopeless Orchestra (en Efterklang ook) was gehuld in het wit en er werd een bijzondere sfeer gecreëerd. Naast de gebruikelijke instrumenten werden er op diverse potten en pannen gerammeld, en was er ook de nodige elektronica aanwezig. Het meest bijzondere aspect was natuurlijk de zang: mezzo sopraan, hoge sopraan, tenor en (enorm diepe!) bas. Vooral bij die laatste moest ik even gniffelen: het uiterlijk van die man matchte naar mijn beleving totáál niet met de stem. Dit optreden is er één die ik niet snel zal vergeten, een typisch gevalletje van het succesvol verbreden van mijn muzikale horizon.
Efterklang was zo indrukwekkend dat ik het optreden van Van Dryver niet zo heel erg denderend vond - en waarschijnlijk had ik zonder de Efterklang-ervaring hetzelfde gedacht. Gauw door naar het volgende dus, en ook hier was er een Scandinavisch tintje. De Noorse singer-songwriter Ane Brun staat niet heel prominent op mijn muzikale radar, maar ik herkende wel een aantal van haar oudere nummers. Zij trad op met het Nederlandse strijkerskwartet Zapp4, en dit was een gouden combinatie. Ane heeft een beetje een country-achtige stem en zij weet met haar ontwapenende uitstraling het publiek er goed bij te houden. Ik vond de Beyonce-cover (Halo) erg geslaagd!
Ondertussen was het alweer bijna middernacht, en tijd voor de artiest waar ik de afgelopen maanden vrij obsessief naar geluisterd heb: My Brightest Diamond. Op plaat is het best theatraal en rijk versierd met allerlei tingeltangels, maar vanavond heeft Shara (helaas) alleen een bassist en een drummer meegenomen. Dit haalt wat dynamiek uit het optreden, maar Shara's fenomenale stem maakt alles goed. Voor mij is zij echt #voicegoals, als je begrijpt wat ik bedoel. Het lijkt zo makkelijk, hoe ze zingt, maar het zo enorm technisch en beheerst. Wauw! Er kwamen een aantal nieuwe nummers voorbij en ik hoop ze snel eens in een fatsoenlijk cluboptreden te zien - ik denk dat het dan beter tot z'n recht komt.
Omdat My Brightest Diamong langer speelde dan de bedoeling was (de boef! - maar wel terecht) mochten we niet meer de zaal in voor het restantje Hauschka. Maar ach, mijn avond was al helemaal geslaagd! Volgend jaar weer, en hopelijk dan weer voor nop - wie weet...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten