Ik zag dit jaar een aantal artiesten voor de eerste keer, en ik heb daar in sommige gevallen best een tijdje op moeten wachten. In deze blogpost licht ik er een aantal uit die op een bepaalde manier bijzonder waren. Dit is geen toplijstje, de concerten staan in willekeurige volgorde.
Moddi (Jeruzalemkerk, Amsterdam)
Deze schattige Noor zag ik járen geleden in het voorprogramma van Angus & Julia Stone. Van het hoofdprogramma luister ik niet zo veel meer, maar Moddi is blijven hangen. Zeker met zijn nieuwste album, Unsongs, weet hij mij te raken. Het is ook echt een schatje on stage. Afgelopen oktober speelde hij in de Jeruzalemkerk in Amsterdam, een prachtige locatie waar de breekbare liedjes extra goed tot zijn recht kwamen. En hij zong ook nog eens het prachtige House by the Sea, kippenvel...'
Kaleo (Paradiso, Amsterdam)
Lang geleden dat ik zo omver werd geblazen door een 'nieuw' bandje! De grote zaal van Paradiso was stijf uitverkocht en iedereen ging behoorlijk uit z'n dak op de stoere bluesrock van deze IJslandse mannen. De 'voetbal haka' kwam zelfs nog voorbij, lol...
Joanna Newsom (The Olympia, Dublin)
Ik heb zo'n 10 jaar moeten wachten op mijn eerst Joanna concertje, maar oh-oh dat wachten was het echt waard. Het begon allemaal met de prachtige oude venue, waar de stoeltjes totaaaaal niet comfortabel zaten. Robin Pecknold (a.ka. Fleet Foxes) was het perfecte voorprogramma, en Joanna Newsom deed er nog een paar scheppen bovenop. Bij d'r eerste giechel was het ijs al gebroken en iedereen collectief verliefd - wat een puur, lief boselfje en wat een waanzinnige muzikaliteit! Ik schreef er eerder al wat over, en ik kijk graag deze toegift terug. Als dit mijn enige Joanna concert gaat zijn zou ik daar best mee kunnen leven...
Michael Kiwanuka (Paradiso, Amsterdam)
Michael Kiwanuka was één van mijn fijnste ontdekkingen dit jaar, en zijn tweede album 'Love & Hate' komt zeker in mijn eindejaarslijstje voor. Ik heb het geluk gehad dat ik deze man dit jaar maar liefst drie keer live mocht zien: Best Kept Secret, Haldern Pop & Paradiso. Laastgenoemde concert was toch wel het beste, het was te merken dat iedereen nóg beter op elkaar ingespeeld was na een paar maanden en nummers zoals Cold Little Heart werden echt fe-no-me-naal uitgevoerd.
Benjamin Francis Leftwich (Muziekgebouw Frits Philips, Eindhoven)
Nog een artiest die ik na een behoorlijk lange tijd eindelijk eens live zag! Benjamin's album Last Smoke Before the Snowstorm was de soundtrack van mijn herfst/winter 2011, en de jaren daarna. Dit jaar kwam eindelijk zijn tweede (prachtige!) plaat uit, en dus eindelijk de kans om het live te horen. En wat was het mooi! Hele sympatieke vent ook, we hebben na afloop gezellig staan kletsen over onder andere de troosteloosheid van Yorkshire. Lol!
Keaton Henson (Carré, Amsterdam)
Ik had me ingesteld op een tranendal: tissues in de hand en geen make-up. Het bleef beperkt tot een flinke dosis kippenvel en een setje vochtige ogen, maar owow wat was het mooi! Keaton zingt heel breekbaar, en zo ziet 'ie er eigenlijk ook wel uit. ;) Carré was de perfecte locatie en ik ben blij dat ik na al die jaren eindelijk deze bijzondere artiest op mijn 'seen live' lijstje mag schrijven.
Sigur Rós (Royal Hospital Kilmainham, Dublin)
Mijn grote liefde in één van mijn favoriete steden, op een bijzondere historische locatie, vlak voordat ik weer terug zou gaan verhuizen naar Nederland - dit mocht ik uiteraard niet missen. Het was mijn achtste keer SR, en hoewel het niet hun beste optreden was heb ik toch heel fijne herinneringen overgehouden aan dit concert. Zo heb ik ein-de-lijk eens Starálfur gehoord, en ben ik er achter gekomen dat ze met z'n drietjes (dus zonder strijkers & blazers) ook een heel tof en vol geluid kunnen produceren. Liefde!
Samm Henshaw (Best Kept Secret / Haldern Pop / Bird, Rotterdam)
2016 was ook zéker het jaar van Sammie (ja, zo mogen we 'm noemen!). Ik ging op advies van Marleen mee naar het optreden op BKS, en ik werd daar weggeblazen door het oneindige enthousiasme van deze jonge Brit en zijn vriendengroep cq. band. Het spelplezier spat er vanaf, wat stilzitten onmogelijk maakt. Hij herkent ons al (lol), dus we zijn 'aangenomen' als het Sammie Promo Team voor Nederland. Volgend jaar komt er (als het goed is) een album, dus onthoud die naam!
Jason Isbell (Haldern Pop)
De 'award' voor herontdekking van het jaar gaat naar Jason Isbell. In 2015 ging zijn album Something More Than Free een beetje langs me heen, maar eerder dit jaar 'landde' het plaatje opeens keihard. En dan vooral het nummer If It Takes a Lifetime, zo'n mooie tekst! Ik was érg enthousiast toen Jason werd bevestigd voor Haldern Pop, en ik stond dan ook lekker vooraan. ;)
Het was een geweldig rockende show, met als hoogtepunt het eerder genoemde nummer. Hopelijk mag ik 'm snel nog een keer live zien!
St. Paul and the Broken Bones (Haldern Pop) & Thijs Boontjes Dans & Show Orkest (Appelpop)
Deze twee concerten horen bij de categorie 'lekker dansen'! St. Paul is een hyperactief mannetje met een beste wel imposante stem, waarbij na afloop het publiek blééf swingen! En Thijs Boontjes is misschien wel het leukste Nederlandse concert van het jaar, met z'n droogkomische teksten en catchy orgeltje. Was de wereld maar een karaokebar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten