[review] LegenDerry Kasabian (18.05)

Soms moet je op het juiste moment op de juiste plek zijn. Het concert van Kasabian in het Nerve Centre te Derry, Noord Ierland was na 6 minuten uitverkocht (capaciteit: 600) maar via een omweg (de roadie van de support act Oh Emperor) kon ik gratis en voor niets deze grote band in een kleine zaal zien. In het Verenigd Koninkrijk vult Kasabian met gemak voetbalstadions en zalen als the O2 in Londen maar voor hun tour door Ierland en Schotland is gekozen voor de kleinere podia.

Derry is een stad waar niet vaak grote namen optreden en de sfeer is dan ook ruim van tevoren enorm uitgelaten. Het publiek is voor zo’n 70 procent man (en halfdronken) en het voorprogramma Oh Emperor kan na een twijfelend begin rekenen op een luid applaus. Als de laatste noten van de band uit Waterford (Zuid Ierland) hebben geklonken stijgt de spanning voelbaar en lijkt het een eeuwigheid te duren voordat Kasabian de bühne betreedt. De merchandise en podiumaankleding staat in het teken van het nieuwe album 48:13, dat begin juni uitkomt. Kasabian speelt vanavond ‘slechts’ drie nieuwe nummers, waarvan Bumblebee de opener is. Het is ook meteen het sterkste nieuwe nummer van de avond en het belooft veel goeds voor de nieuwe plaat.

De setlist is erg sterk en van elk album komen nummers voorbij. Dit jaar is het alweer 10 jaar geleden dat hun gelijknamige debuutalbum uitkwam en veel van die nummers staan nu nog steeds als een huis. Het is te merken dat de band nog steeds groeit, zo wordt de rol van gitarist/ songschrijver Sergio Pizzorno steeds prominenter. Stond hij eerst vooral in de schaduw van zanger Tom Meighan, nu neemt hij soms de leadzang voor zijn rekening terwijl Meighan even het podium verlaat (om een biertje te drinken? Wie weet..).

Tom Meighan heeft nog steeds het meeste charisma en de beste podiumpresentatie: hij daagt uit, poseert en charmeert. Het publiek is uitzinnig, mannen omhelzen elkaar om de haverklap en er wordt uit volle borst meegezongen. Je zou haast kunnen zeggen dat juist het publiek de hoofdact is van de avond..

Ook de band geniet zichtbaar, het is tenslotte even geleden dat zij in zo’n kleine zaal hebben opgetreden. Tom vergelijkt het met een pub, en dat is zeker de juiste benaming voor de sfeer die er hangt. Een pub vol voetbalsupporters welteverstaan. Er is eigenlijk geen zwak moment te bekennen, soms gaat het gas even terug om zowel de band als het publiek op adem te laten komen. Dat gebeurt tijdens Where Did All the Love Go, Running Battle en Me Plus One, waarna iedereen weer volop los gaat op Club Foot – inmiddels een echte indierockklassieker. Ook Fire valt onder die categorie, het laatste nummer van de reguliere set heeft een zeer aanstekelijk en makkelijk mee te zingen refrein (I’m on fiiire!).

Er zijn geen verrassingen in de setlist, maar daar komt het publiek niet voor. Zij willen meezingen, feesten en drinken met hun vrienden en ze krijgen precies dat. Fatboy Slim’s Praise You is al een aantal jaar de vaste opmars naar hét ultieme stadionnummer: L.S.F. (Lost Souls Forever). De euforische lalala’s galmen uren na het optreden nog na door de straten van Derry. Zowel de stad, de mensen, de band en het Nerve Centre zullen dit bloedhete, intense en gelukzaligmakende optreden niet snel vergeten. Als de muren van de zaal na afloop doorweekt zijn van zweet en andere soorten vocht is dat een teken van een legendarische avond…